به نظر می رسد برخی از داروهای مورد استفاده برای درمان افسردگی، اضطراب و اختلال وسواس رفتارهای تکراری را در بزرگسالان اتیسم کاهش می دهند. این داروها که مهارکننده های بازجذب سروتونین نامیده می شوند (SRIs، همچنین به عنوان SSRI شناخته می شوند)، با افزایش سطوح موجود انتقال دهنده عصبی سروتونین در مغز کار می کنند و شامل فلوکستین (پروزاک) و سیتالوپرام (سلکسا) می شوند.
اما مطالعات اخیر نشان می دهد که این داروها رفتارهای تکراری را در کودکان دارای اختلال طیف اتیسم کاهش نمی دهند.
با توجه به تعداد معدودی از درمان‌های اتیسم که با شواهد محکم پشتیبانی می‌شوند، باید در بررسی این مطالعات «منفی» ،دقیق باشیم - و از رد شتابزده پتانسیل SRIها برای درمان اتیسم اجتناب کنیم.
سه فرضیه اصلی در مورد اینکه چرا می توان از SRI ها برای درمان اتیسم استفاده کرد وجود دارد. اول از همه، ما می دانیم که کودکان اتیسم در مقایسه با همسالان خود تفاوت هایی در سیستم سروتونین نشان می دهند. (به عنوان مثال، برخی از کودکان اتیسم دارای سطوح بالای این ماده شیمیایی در خون هستند.) ما همچنین از مطالعات بروی حیوانات نتیجه گرفتیم  که سیستم سروتونین برای ارتباط اجتماعی و انعطاف پذیری رفتاری مهم است.
SRI ها همچنین در کودکان و بزرگسالانی که دارای ویژگی های مشترک با اتیسم هستند، مانند اختلال وسواس فکری-اجباری (OCD) مفید است.
در یک پژوهش در سال 2012، دوره ی 12  هفته ای نشان داد که فلوکستین به طور قابل توجهی رفتار تکراری را در بزرگسالان اتیسم بهبود می بخشد. محققان به شرکت‌کنندگان دوزهایی مشابه آنچه در مطالعات قبلی استفاده می‌شد، دادند، و به جای تعریف یک معیار خاص اتیسم، همان معیار اولیه مورد استفاده در مطالعات گذشته را به کار بردند.
اگر SRI برای رفتار تکراری در بزرگسالان اتیسم جواب می دهد، چرا آزمایشات در کودکان با شکست مواجه شد؟ دانستن قطعی آن دشوار است، اما برخی از توضیحات احتمالی وجود دارد
اول و مهمتر از همه، هیچ یک از آزمایشات منحصراً بر رفتار تکراری متمرکز نشدند. در عوض، محققان از معیاری برای نتیجه استفاده کردند که تمام رفتارهای تکراری، از جمله بازی تکراری، تکان دادن دست و اکوالالیا (تکرار گفتار) را با هم ترکیب کرد. این معیار از نظر آماری قوی است و در افراد دارای اتیسم آزمایش شده است. همچنین داده های بالینی و ژنتیکی قابل توجهی وجود دارد که نشان می دهد علایق و کلیشه ها در واقع کاملاً با یکدیگر متفاوت هستند.
ما از این مطالعات چه آموختیم؟
این امکان وجود دارد که کودکان و نوجوانان مبتلا به اتیسم و ​​رفتارهای تکراری، SRI ها را مانند بزرگسالان اتیسم تحمل نکنند، اما مشخص نیست که آیا این دوز مصرفی آنها را محدود می کند یا خیر. اما حداقل می‌توانیم به‌طور منطقی نتیجه بگیریم که دوزهای پایین SRI برای رفتارهای تکراری در همه افراد دارای اتیسم مفید نیست.
ما هنوز هم باید SRI را به عنوان یک گزینه درمانی برای بزرگسالان اتیسم که دارای رفتارهای اجباری ناراحت کننده هستند، در نظر بگیریم. در بیشتر موارد، این رفتارها مستلزم تشخیص OCD همزمان هستند. ما همچنین باید رویکردهای روان درمانی شناختی-رفتاری را در نظر بگیریم که در OCD مؤثر هستند، حتی در غیاب شواهد روشنی مبنی بر مؤثر بودن آنها در مبتلایان به اتیسم.
 
منبع:
www.spectrumnews.org/opinion/viewpoint/why-serotonin-medications-may-yet-help-children-with-autism/